Bereit für Untergang Deutschlands | Gotowy na upadek Niemiec

[Krzysztof]

Machen wir uns bereit für den Untergang Deutschlands
Przygotujmy się na upadek Niemiec

Deutschland hat Angst. Einerseits scheitert ihre energiepolitische Idee. Der Krieg in der Ukraine zwingt Deutschland, sich von seinem Konzept zu verabschieden, europäische Energie auf russisches Gas zu stützen. Dadurch kann Deutschland seinen Vorteil durch die Verwendung billiger russischer Rohstoffe verlieren. Andererseits zeichnet sich ein weiteres Problem am Horizont ab. Es geht um China.

Das Land bewegt sich eindeutig in Richtung Isolationismus. Und doch ist es Hauptabnehmer deutscher Produktion (und Lieferant vieler Komponenten). Der Abbruch der Beziehungen zu Peking, der aufgrund der Spannungen auf der West-Ost-Linie wahrscheinlicher wird, wird ein Schlag für die deutsche Wirtschaft sein. Wir treten in eine Periode der Deglobalisierung ein, vielleicht in einen neuen Kalten Krieg. Und das könnte das Ende der deutschen Wirtschaftsmacht bedeuten. Es wird eine Herausforderung für uns sein, aber auch eine Chance, wenn wir es klug angehen.

Deutsches geopolitisches Denken

Um die Problematik Deutschlands gut zu verstehen, ist es zunächst notwendig, seine politische Idee darzustellen, die nicht immer direkt formuliert wurde, sondern aus einer Analyse der wirtschaftlichen Realität ablesbar war. Zunächst einmal geht es darum, dass die deutsche Produktion konkurrenzfähig bleibt, zwar gute Qualität, aber nicht innovativ. Deutschland ist nicht bekannt für Smartphones, Elektroautos oder moderne Anwendungen. Sie sind bekannt für ihre guten Autos mit Verbrennungsmotor und Waschpulver. Damit die Menschen also hochwertige, aber nicht besonders moderne deutsche Produkte kaufen wollen, mussten die Deutschen ihre Produktionskosten irgendwo senken. Ein wichtiges Element war natürlich der Einsatz billiger Arbeitskräfte aus Polen, Tschechien und Ungarn. Aber jeder konnte es gebrauchen. Die Deutschen mussten weiter gehen.

Russland schert sich nicht viel um Ökologie oder Arbeitnehmerrechte, also könnte es Deutschland billige Rohstoffe im Austausch gegen einen technologischen und finanziellen Tropf und politische Unterstützung liefern. Berlin baute damit einen Kostenvorteil für seine Industrie auf. Aber das war nicht genug. Die Deutschen wollten sich einen bestimmten Markt sichern. Also nutzten sie das Zollsystem der EU, um außereuropäische Konkurrenz auszuschalten. Dann benutzten sie die gemeinsame Währung, um den Wettbewerb innerhalb der EU zu zerstören – durch billige Euro-Kredite für den Süden der Union, kombiniert mit der erzwungenen Begrenzung staatlicher Eingriffe und Hilfen für die eigenen (schwächeren) Volkswirtschaften Italiens oder Frankreichs. Aber das war nicht genug. Die Deutschen wollten sicher sein, dass niemand an ihrem Kostenvorteil in der Industrie rüttelt. Also zwangen sie mit grüner Politik ganz Europa in die Abhängigkeit von russischen Rohstoffen, die über Deutschland über die Nord Stream importiert wurden. Bis dahin kam der 24. Februar 2022.

Deutscher Fehler

Bei der Erstellung ihrer Politik haben die Deutschen einen Faktor nicht berücksichtigt. Und das ist die Entschlossenheit Chinas und der USA, sich dem entgegenzustellen. Beide Mächte sind bereit für einen Stellvertreterkrieg (wie in der Ukraine) und/oder einen Kalten Krieg (der dort hoffentlich endet). Und das hat einige Konsequenzen. Weder Peking noch Washington können sich eine Zusammenarbeit zwischen Deutschland und Russland leisten. Erstens, weil es ein dritter Spieler wäre, der so stark ist wie sie, damit er von einer "wo zwei kämpfen ..."-Situation profitieren könnte. Zweitens, weil ein solcher Spieler (für einen enormen Preis) das Zünglein an der Waage sein könnte. Die USA und China haben also einen gewissen Vorteil im Ärmel, der eine harte deutsch-russische Allianz praktisch unmöglich macht. Und es ist Intermarium. Der Punkt ist,

Wenn sich Deutschland also auf die Seite Russlands und Chinas stellen würde, würde das Intermarium Washington regieren. Wenn Russland sich auf die Seite der USA stellen wollte, würde Intermarium Peking gründen. Die Besetzung der Ukraine durch Russland (was Deutschland wollte) würde diese Sicherung praktisch zerstören. Deshalb sind die Amerikaner so entschlossen, die Ukraine zu unterstützen. Aus diesem Grund ist China so wenig entschlossen, Russland zu unterstützen (und davor unterstützte es sogar die Unabhängigkeit der Ukraine und Weißrusslands). Somit befand sich Deutschland mit seiner Strategie nicht in einer geopolitischen Situation, die von den Interessen größerer Mächte bestimmt wurde. Und jetzt sind sie sogar gefangen. Der neue Kalte Krieg zwischen dem amerikanischen und dem chinesischen Lager wird ihre Wettbewerbsfähigkeit ruinieren. Sie müssen sich nicht nur von billigen Rohstoffen aus Russland, sondern auch vom Handel mit China zumindest teilweise abkoppeln.

Raus aus dem Stillstand

Der Zusammenbruch der deutschen Wettbewerbsfähigkeit ist auf den ersten Blick eine Tragödie für die polnische Wirtschaft. Wir sind sehr stark von Deutschland als Zulieferer abhängig. Wenn Deutschland wirtschaftlich schwächelt, werden wir es auch. Es kann nicht verschwiegen werden, dass die sehr gute wirtschaftliche Lage in unserem Land in den letzten Jahren auch auf den Problemen des Südens beruhte. Der Punkt ist, dass Deutschland aus Italien, Spanien und teilweise Frankreich einen Absatzmarkt geschaffen hat. Und auch wir profitierten von dieser gestiegenen Nachfrage nach deutschen Produkten aus dem Süden Europas. Wir verdienten Geld, indem wir die deutsche Industrieproduktion unterstützten, als sie die Industrien Italiens und Frankreichs mit ihrer Mischung aus hoher Qualität, niedrigen Kosten (erreicht dank unserer billigen Arbeitskräfte und russischen Rohstoffen) und politischem Druck (die Möglichkeit wegnehmend) erledigt hat Geldpolitik). Jetzt,

Aber jedes Problem ist auch eine Chance. Zunächst einmal eine Chance, einem für uns äußerst ungünstigen Szenario zu entkommen. Teil der klimapolitischen Strategie Deutschlands war es, die schmutzige (d. h. den Großteil seiner industriellen) Produktion nach Russland zu verlagern (das kurz davor stand, die Ukraine zu besetzen). Zu einem Zeitpunkt, als die Löhne der Polen endlich zu steigen begannen, wäre dieses Wachstum also durch die Verlagerung der Produktion für die deutsche Industrie nach Osten gedämpft worden. Uns bliebe die Rolle Italiens, Empfänger deutscher Industrie, ein Land mit hoher Arbeitslosigkeit und ohne Perspektive. Derzeit ist die Umsetzung einer solchen Strategie unmöglich, da Russland nicht in der Lage sein wird, die Position Mitteleuropas zu übernehmen. Wir werden also eine Krise haben, aber sie wird nichts im Vergleich zu der Stagnation sein, die in Polen durch den Erfolg der deutschen geopolitischen und wirtschaftlichen Strategie hätte verursacht werden können.

Krise besser als Stillstand

Die aktuelle Situation in Italien zeigt, dass es schwierig ist, der Stagnation zu entkommen. Es ist besser, eine anständige Krise zu überstehen, die uns erschüttert und zum Wandel zwingt, als langsam in den wirtschaftlichen Verfall zu schlittern. Dies kann mit der Einnahme eines Pflasters verglichen werden. Lieber schmerzhaft aber schnell als langsam und wenig effektiv. Die Krise in Deutschland ist für uns eine Chance. Wenn es sich nicht mehr lohnt, Zulieferer der deutschen Industrie zu sein, dann können wir über eine Strategie nachdenken, um aus der ,,Mittelstandsfalle" herauszukommen. Also die Fallen des Einfrierens im mittleren Einkommen der Bevölkerung für lange Zeit (und das ist das einzige, das durch Subunternehmer für andere gebracht werden kann). Jetzt können wir versuchen, aus der modernen Industrie auszubrechen. Und der mögliche neue Kalte Krieg ist die perfekte Gelegenheit für uns. So baute Südkorea seine Macht auf. Wir müssen also wünschen, dass an der Ostgrenze der Ukraine (und, Gott bewahre, Weißrussland) ist ein neuer Eiserner Vorhang gefallen. Auch wenn es uns zunächst weh tut.

Niemcy są w strachu. Z jednej strony upada właśnie ich pomysł za politykę energetyczną. Wojna na Ukrainie powoduje, że Niemcy muszą żegnać się ze swoim konceptem oparcia europejskiej energetyki na rosyjskim gazie. W efekcie Niemcy mogą utracić swoją przewagę wynikającą z wykorzystania tanich rosyjskich surowców. Z drugiej zaś na horyzoncie majaczy kolejny problem. Chodzi o Chiny.

Kraj ten wyraźnie zmierza w kierunku izolacjonizmu. A przecież jest on głównym odbiorcą produkcji niemieckiej (i dostawcą wielu podzespołów). Zerwanie więzi z Pekinem, tym bardziej prawdopodobne w związku z napięciem na linii Zachód–Wschód, będzie ciosem dla niemieckiej gospodarki. Wchodzimy w okres deglobalizacji, być może nowej zimnej wojny. A to może oznaczać koniec niemieckiej potęgi gospodarczej. Dla nas będzie to wyzwaniem, ale także, jeśli rozumnie do niego podejdziemy, szansą.

Niemiecka myśl geopolityczna

Żeby dobrze zrozumieć kwestię problemów Niemiec, trzeba najpierw przedstawić ich zamysł polityczny, który nie zawsze był wprost sformułowany, ale dało się go wyczytać z analizy rzeczywistości gospodarczej. Przede wszystkim chodzi o to, że niemiecka produkcja pozostaje konkurencyjna, będąc jednocześnie dobra jakościowo, ale nie innowacyjna. Niemcy nie są znani ze smartfonów, z samochodów elektrycznych czy nowoczesnych aplikacji. Są znani z dobrych samochodów spalinowych i proszków do prania. Aby więc ludzie chcieli kupować niemieckie produkty, które są wysokiej jakości, ale niespecjalnie nowoczesne, Niemcy musieli gdzieś obniżyć koszty ich produkcji. Ważnym elementem oczywiście było wykorzystanie taniej siły roboczej z Polski, Czech czy Węgier. Ale z tego mógł każdy korzystać. Niemcy musieli pójść dalej. Dogadali się więc z Rosją w kwestii tanich surowców.

Rosja niespecjalnie przejmuje się ekologią czy prawami pracowników, więc mogła dostarczyć Niemcom tanie surowce w zamian za kroplówkę technologiczno-finansową i wsparcie polityczne. Berlin w ten sposób zbudował przewagę kosztową dla swojego przemysłu. Ale to było za mało. Niemcy chcieli zapewnić sobie pewny rynek zbytu. Wykorzystali więc w UE system ceł, żeby wyeliminować konkurencję spoza Europy. Potem wykorzystali wspólną walutę do zniszczenia konkurencji wewnątrz UE – poprzez tani kredyt w euro dla Południa Unii połączony z wymuszeniem ograniczenia interwencji państwa i pomocy własnym (słabszym) gospodarkom Włoch czy Francji. Ale i tego było za mało. Niemcy chcieli być pewni, że nikt nie zachwieje ich przewagą kosztową w przemyśle. Wykorzystali więc zieloną politykę do wymuszenia na całej Europie uzależnienia od rosyjskich surowców sprowadzanych za pośrednictwem Niemiec poprzez Nord Stream. Aż wtedy przyszedł 24 lutego 2022 r.

Niemiecki błąd

Niemcy, kreując swoją politykę, nie wzięli pod uwagę jednego czynnika. A jest nim determinacja Chin i USA do konfrontacji. Oba mocarstwa gotowe są na wojnę zastępczą (jak np. na Ukrainie) lub/i zimną (miejmy nadzieję, że na niej się skończy). A to rodzi pewne konsekwencje. Ani Pekin, ani Waszyngton nie mogą sobie pozwolić na współpracę Niemiec i Rosji. Po pierwsze dlatego, że byłby to trzeci gracz, równie silny co oni, więc mógłby skorzystać na sytuacji ,,gdzie dwóch się bije...". Po wtóre, bo taki gracz mógłby przechylić szalę na czyjąś stronę (za ogromną zapłatą). USA i Chiny utrzymują więc w zanadrzu pewien atut, który praktycznie uniemożliwia zawiązanie twardego sojuszu niemiecko-rosyjskiego. A jest nim Międzymorze. Chodzi o to, że jeśli Niemcy z Rosją chcieliby zagrozić kruchej równowadze Wschód–Zachód lub po prostu uwolnić się z zależności (odpowiednio Niemcy od USA i Rosja od Chin), to przeciw nim zostaje wykorzystany region między Rosją a Niemcami, który zaraz jest dozbrajany i wspierany gospodarczo, aby zagrozić Berlinowi i Moskwie.

Jeśli więc Niemcy chciałyby stanąć po stronie Rosji i Chin, Międzymorze uruchomiłby Waszyngton. Jeśli Rosja chciałaby stanąć po stronie USA, Międzymorze uruchomiłby Pekin. Zajęcie Ukrainy przez Rosję (czego chciały Niemcy) praktycznie zniszczyłoby ten bezpiecznik. Dlatego Amerykanie są tak zdeterminowani, by wspierać Ukrainę. I dlatego Chiny są tak mało zdeterminowane, by wspierać Rosję (a wcześniej wręcz wspierały ukraińską i białoruską niepodległość). Niemcy więc ze swoją strategią nie odnalazły się w sytuacji geopolitycznej determinowanej przez interesy większych od nich mocarstw. A teraz znalazły się wręcz w potrzasku. Nowa zimna wojna pomiędzy obozami amerykańskim i chińskim oznacza ruinę ich konkurencyjności. Nie tylko będą musiały się odciąć od tanich surowców z Rosji, ale i odciąć się, przynajmniej częściowo, od handlu z Chinami, który jest dla nich równie duży jak handel z USA.

Ucieczka przed stagnacją

Na pierwszy rzut oka upadek konkurencyjności niemieckiej jest dla polskiej gospodarki tragedią. Jesteśmy bardzo mocno uzależnieni od Niemiec jako ich poddostawca. Jeśli Niemcy osłabną gospodarczo, to my też. Nie można przecież ukrywać, że bardzo dobra koniunktura ostatnich lat w naszym kraju opierała się też na problemach Południa. Chodzi o to, że Niemcy stworzyły z Włoch, Hiszpanii, częściowo z Francji swój rynek zbytu. I my też zyskaliśmy na tym wzroście popytu na niemieckie produkty ze strony Południa Europy. Zarabialiśmy na wsparciu niemieckiej produkcji przemysłowej, kiedy ta wykańczała swoim miksem wysokiej jakości, niskich kosztów (osiągniętych dzięki naszej taniej pracy, ale i rosyjskim surowcom) i nacisków politycznych (odebranie możliwości prowadzenia polityki monetarnej) przemysły Włoch czy Francji. Teraz, kiedy Niemcy natrafiły na pierwszy poważny problem, my też za ich politykę zapłacimy.

Ale każdy problem jest też szansą. Przede wszystkim szansą na ucieczkę ze skrajnie niekorzystnego dla nas scenariusza. Częścią niemieckiej strategii polityki klimatycznej było przeniesienie brudnej (czyli większości przemysłowej) produkcji do Rosji (która miała już zająć Ukrainę). W ten sposób w momencie, kiedy płace Polaków zaczęły w końcu rosnąć, ten wzrost zostałby ucięty przez przeniesienie produkcji dla niemieckiego przemysłu na wschód. Nam by została rola Włoch, czyli odbiorcy niemieckiego przemysłu, kraju z wielkim bezrobociem i bez perspektyw. Obecnie realizacja takiej strategii jest niemożliwa, gdyż Rosja nie będzie w stanie przejąć pozycji Europy Środkowej. Będziemy mieli więc kryzys, ale będzie on niczym w porównaniu ze stagnacją, którą mógł w Polsce wywołać sukces niemieckiej strategii geopolityczno-gospodarczej.

Kryzys lepszy niż stagnacja

Obecna sytuacja Włoch pokazuje, że ze stagnacji trudno uciec. Lepiej już przeżyć porządny kryzys, który nami wstrząśnie i zmusi do zmian, niż powoli obsuwać się w gnicie gospodarcze. Można to porównać do zrywania plastra. Lepiej zrobić to boleśnie, ale szybko, niż powoli i mało skutecznie. Kryzys Niemiec jest dla nas szansą. Jeśli już nie będzie się opłacać być poddostawcą niemieckiego przemysłu, to możemy pomyśleć nad strategią wyjścia z ,,pułapki średniego rozwoju". Czyli pułapki zastygnięcia na długo w średnich dochodach ludności (a tylko takiej może przynosić podwykonawstwo dla innych). Teraz możemy spróbować wybić się z nowoczesnym przemysłem. A potencjalna nowa zimna wojna jest dla nas doskonałą okazją. Tak właśnie swoją potęgę zbudowała Korea Południowa. Musimy więc sobie życzyć, aby na wschodniej granicy Ukrainy (i, daj Boże, Białorusi) zapadła nowa żelazna kurtyna. Nawet jeśli to początkowo będzie nas bolało.

Quelle: Niezależna